Surowy Miód Wrzosowy z Puszczy Piskiej 980g (nigdy niepodgrzewany)

Jakub Wilk chowa pszczoły naturalnie, jak najbliżej warunkom, w których żyły dziko przez wieki wieków. Niepokoi je przeglądami uli bardzo rzadko. Sam zbudował ule z pojedynczej sosnowej deski (! - na zdjęciu), nie zabezpieczając ich żadnymi środkami chemicznymi. By nie narażać Cię na kontakt z niczym co sztuczne oraz by pszczoły czuły się jak u siebie w dziupli. 

Wilk miody konfekcjonuje na zimno, bez podgrzewania, filtrowania, bez mieszania różnych gatunków, ani nawet bez mieszania miodów z różnych okresów sezonu, z różnych pasiek. Dlatego nie zdziw się, jeśli kupisz kilka słoików wrzosowego z pasieki Wilka i okaże się, że w jednych miód jest ciemniejszy, w innych jaśniejszy.     

W ogóle w związku z powyższym o tej porze roku ów miód wrzosowy jest już tak skrystalizowany, że bardzo jasny. Aż zaprosiliśmy jeden słoik do dekrystalizatora. Efekt widać na zdjęciach. Jako patoka ten miód jest ciemny. I galaretowaty.    

"Czysty, 100% wrzosu we wrzosie" - tak Jakub Wilk zachwala dzieło swoich pszczół. Bez przesady. Nie wierzę w miód sto procent wrzosu we wrzosie, ani w 100% rzepaku w rzepaku, ani 100% gryki w gryce. Nie ma takich.  

Poza tym ten miód wrzosowy nie jest tak gorzkawy i aż galaretowaty, jak dwa inne, które mieliśmy w ofercie (z Puszczy Bydgoskiej oraz z Borów Dolnośląskich).

Ale nasza ocena jest na tak: to świetny wrzos (tamte były "ponad normę").  

W swoim wyważonym, przyjemnym smaku przypomina ten z Lasów Sobiborskich (chociaż jest jeszcze bardziej wrzosowy, niż tamten).

Jego prawdziwą jakość i "czystość gatunkową" rozpoznacie po obecności cząsteczek wosku zatopionych w miodzie. To nie wada, to świadectwo! Tylko w lepkim, galaretowatym czystym miodzie wrzosowym, wosk lżejszy od miodu nie jest w stanie wypłynąć na powierzchnię. Pozostaje zastygły jak owad w szlachetnym bursztynie.  

Miód Wrzosowy z pasieki Wilka pochodzi z okolic jeziora Śniardwy, z poligonów Bemowo Piskie. Nie jest łatwo dostać się tam z ulami (to nie poligony w Nowej Dębie, na które ule wywożą dziesiątki pszczelarzy). Wilkowi się udało, ponieważ współpracuje z Katedrą Pszczelnictwa na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim. Można powiedzieć, że miód ten jest unikatem również ze względu na swoje pochodzenie geograficzne.